Logo BIP Logo ePUAP
Biuletyn Informacji Publicznej
herb jednostki
Urząd Gminy i Miasta w Goleniowie
System eBoi

eBoi
Jak załatwić sprawę?

System eWrota

eWrota
BIPy jednostek organizacyjnych.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA PRZEPISÓW PRAWA PODATKOWEGO


BURMISTRZ GMINY Goleniów, 31 maja 2011 r.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA PRZEPISÓW PRAWA PODATKOWEGO

Na podstawie art. 14j ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Burmistrz Gminy i Miasta Goleniów po dokonaniu analizy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z dnia 2.02.2011 r., (data wpływu 16.03.2011r.), uzupełnione w dniu 28.03.2011 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego ustalił, co następuje :

  1. stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku w zakresie dotyczącym podstawy opodatkowania w podatku od nieruchomości w przypadku stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG - jest nieprawidłowe,

  2. zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) podstawę opodatkowania stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG (w skład której wchodzą zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym: zbiorniki służące do magazynowania skroplonego metanu, parownica atmosferyczna, armatura odcinająca wraz z zabezpieczeniami, stacja redukcyjna wraz z kotłownią, nawanialnia kontaktowa, gazociągi wylotowe, stacja pomiarowa, gazociąg średniego ciśnienia, sztyca przyłączeniowa, wolno stojąca szafka redukcyjna, przy czym stacja redukcyjna, zbiorniki i parownice są posadowione na fundamentach; fundamenty pod urządzenia techniczne (zbiorniki magazynowe, parownice, stacje redukcyjne, nawanialnie czy też stację pomiarową) wykonane są z reguły z bloczków betonowych związanych zaprawą cementowo-wapienną)) stanowi jej wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego. Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych w związku z uchwałą Nr XLVI/584/10 Rady Miejskiej w X z dnia 20 października 2010 r. w sprawie ustalenia wysokości stawek podatku od nieruchomości na 2011 r. stawka tego podatku wynosi 2% wartości określonej zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.

UZASADNIENIE

W dniu 16.03.2011 r. został złożony w/w wniosek uzupełniony w dniu 28.03.2011 r. o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r., o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.)

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny .

Podatnik jest właścicielem stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG ( dalej : stacji gazowej LNG). Stacje te składają się ze zbiorników służących do magazynowania skroplonego metanu, parownicy atmosferycznej, armatury odcinającej wraz z zabezpieczeniami, stacji redukcyjnej wraz z kotłownią, nawanialni kontaktowej, gazociągów wylotowych, stacji pomiarowej, gazociągu średniego ciśnienia, sztycy przyłączeniowej, wolno stojącej szafki redukcyjnej. Stacja redukcyjna, zbiorniki i parownice są posadowione na fundamentach. Fundamenty pod urządzenia techniczne (zbiorniki magazynowe, parownice, stacje redukcyjne, nawanialnie czy też stację pomiarową) wykonane są z reguły z bloczków betonowych związanych zaprawą cementowo-wapienną.

W związku z powyższym wnioskodawca zadał następujące pytanie :

  • Jaka jest podstawa opodatkowania w podatku od nieruchomości w przypadku opodatkowania stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG ?

Stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego przedstawia się następująco :

Zdaniem Wnioskodawcy stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Natomiast w świetle art. 3 pkt 1 prawa budowlanego obiekt budowlany to:

a) budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,

b) budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,

c) obiekt małej architektury.

Wobec powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przez budowlę rozumieć należy obiekt stanowiący całość techniczno-budowlaną wraz z instalacjami i urządzeniami. W związku z tym, że brak jest definicji pojęcia „instalacje i urządzenia”, należy stwierdzić, że aby można było mówić o budowli musi ona stanowić całość użytkową, co oznacza, że jeżeli obiekt nie stanowi całości techniczno-użytkowej, badana konstrukcja nie stanowi budowli.

Ponadto, Wnioskodawca wskazuje na przepis art. 3 pkt 3 prawa budowlanego, który w sposób przykładowy wymienia co jest budowlą. W świetle tego przepisu, do budowli zalicza się również części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W dalszej części Wnioskodawca dokonuje analizy orzecznictwa w zakresie pojęcia budowli. Na tle przedstawionego orzecznictwa Wnioskodawca stoi na stanowisku, że stacja zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG powinna być rozdzielona na części :

  • urządzenia techniczne,

  • części budowlane.

Częścią budowlaną według Wnioskodawcy jest fundament, na którym osadza się pozostałą instalację, w związku z czym to jego wartość stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Jednocześnie Podatnik stwierdza iż zbiorniki można uznać za urządzenia podobne do kotłów. W związku z tym infrastruktura techniczna, którą dysponuje Wnioskodawca spełnia przesłanki urządzeń technicznych.

Wobec powyższego, w świetle przywołanego w treści wniosku orzecznictwa i przedstawionego stanu faktycznego, podstawą obliczenia podatku od nieruchomości powinna być wartość części budowlanych stacji gazowej LNG i tylko ta część powinna być kwalifikowana jako budowla

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego we wniosku stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W świetle art. 2 ust. 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają:

  1. grunty;

  2. budynki lub ich części;

  3. budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Podstawę do opodatkowania budowli należących do przedsiębiorców stanowi art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z tym przepisem opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Przy czym zasadnicze znaczenie przy określaniu zasad opodatkowania podatkiem od nieruchomości obiektów budowlanych ma ich właściwe zakwalifikowanie do kategorii budynków lub budowli. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budowle zostały podzielone na dwie kategorie:

a) obiekty budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędące budynkami lub obiektami małej architektury,

b) urządzenia budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewniają możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Z definicji tej wynika, iż każdy obiekt budowlany (z wyjątkiem obiektów małej architektury) niebędący budynkiem, jest budowlą.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn.zm.) budowlą są takie obiekty, jak: lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, estakady, tunele, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacyjne), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Należy podkreślić, że Ustawodawca wprost wymienia zbiorniki jako jeden z rodzajów budowli.

Przedmiotowa stacja składa się z zbiorników służących do magazynowania skroplonego metanu, parownicy atmosferycznej, armatury odcinającej wraz z zabezpieczeniami, stacji redukcyjnej wraz z kotłownią, nawanialni kontaktowej, gazociągów wylotowych, stacji pomiarowej, gazociągu średniego ciśnienia, sztycy przyłączeniowej, wolno stojącej szafki redukcyjnej.

Według definicji art. 47 Kodeksu Cywilnego częścią składową rzeczy jest wszystko co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Tak więc sposób połączenia ze sobą kilku samodzielnych rzeczy decyduje o utracie ich prawnej odrębności i powstaniu jednej rzeczy jako jednego przedmiotu. Wyjaśnienie przepisu przedstawił w jednym z wyroków SN, stwierdzając, że o tym, czy określone elementy stanowią części składowe jednej rzeczy złożonej, rozstrzyga obiektywna ocena gospodarczego znaczenia istniejącego między nimi fizycznego i funkcjonalnego powiązania. Jeśli są one powiązane fizycznie i funkcjonalnie, tak że tworzą razem gospodarczą całość, stanowią części składowe jednej rzeczy złożonej, choćby całość ta dała się technicznie łatwo zdemontować (Wyrok SN z dnia 28 czerwca 2006 r., I CK 5/02, LEX nr 56604.). Kryterium to było aprobowane przez sądy administracyjne orzekające w sprawach dotyczących podatku od nieruchomości i przez Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 31 stycznia 2007 r., PL-833/13/PP/07/183, LEX nr 6356. W piśmie tym dyrektor Departamentu Podatków Lokalnych wskazał, że przy ustalaniu, czy urządzenie stanowi część budowli, należy kierować się przedstawionym powyżej stanowiskiem Sądu Najwyższego.

Ustawodawca definiując w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego pojęcie "urządzenia budowlanego" określa trzy jego cechy, które muszą być spełnione łącznie:

Musi to być urządzenie:

1) związane z obiektem budowlanym,

2) zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem,

3) o cechach przyłączy i urządzeń instalacyjnych w stosunku do obiektu budowlanego.

W tym zakresie podkreślić warto, że np. przedmiotem analizy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu (sygn. akt III SA/Po 675/10) była również analiza opinii biegłego sądowego, który w podobnym stanie faktycznym stwierdził, że pompy i dystrybutory są urządzeniami technicznymi tworzącymi całość techniczno - użytkową ze zbiornikami paliw, połączonymi instalacją rurową i elektryczną dla włączania odpowiednich układów i pomiaru pobranego paliwa, co w konsekwencji przyczyniło się do przyjęcia przez sąd tezy, że zbiorniki na stacji paliw stanowią urządzenia w rozumieniu art. 3 pkt. 9 ustawy Prawo budowlane.

W świetle wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 grudnia 2010 r. (III SA/Po 675/10) agregaty i dystrybutory paliw stanowią jako urządzenia techniczne całość techniczno - użytkową zapewniającą właściwe użytkowanie budowli oraz nie są związane z budynkami stacji, lecz z budowlami stacji paliw - zbiornikami paliw. Bez zbiorników paliw dystrybutory nie mogą działać. W związku z czym, zbiorniki paliw nie pełnią jedynie funkcji magazynowania, gdyż głównym celem przedmiotowej stacji jest sprzedaż paliw, do której potrzebne są dystrybutory. Zbiorniki na paliwo, czy gaz są budowlą w rozumieniu art. 3 pkt. 3 ustawy Prawo budowlane, a przypisane im odpowiednio dystrybutory i agregaty pompowe są urządzeniami technicznymi w rozumieniu art. 3 pkt. 9 ustawy Prawo budowlane, związanymi ze zbiornikami i zapewniającymi możliwość ich użytkowania zgodnie z przeznaczeniem.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 11.06.2010 r. (I SA/Kr 627/10) orzekł, że budowlą jest również urządzenie budowlane, którym jest urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniającym możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Związek ten może być zatem związkiem o charakterze technicznym, jak i funkcjonalnym.

Nadto, definicję obiektów budowlanych zawiera bardzo wiele rozporządzeń wykonawczych do prawa budowlanego. W szczególności: rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 30 lipca 2001 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz. U. Nr 97, poz. 1055) wskazuje w § 2 pkt 1, że sieć gazowa to: gazociągi wraz ze stacjami gazowymi, układami pomiarowymi, tłoczniami gazu, magazynami gazu, połączone i współpracujące ze sobą, służące do przesyłania i dystrybucji paliw gazowych, należące do przedsiębiorstwa gazowniczego.

Reasumując zbiorniki na paliwo czy gaz są generalnie budowlą w rozumieniu art. 3 pkt. 3 ustawy Prawo budowlane, a przypisane im odpowiednio dystrybutory i agregaty pompowe należy uznać za urządzenia techniczne w rozumieniu art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, związane ze zbiornikami i zapewniające możliwość ich użytkowania zgodnie z przeznaczeniem. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż dopiero ujmowane łącznie stanowią one odpowiednią całość techniczno-użytkową i bez znaczenia jest to, iż mogą być one zdemontowane i przeniesione w inne miejsce. Art. 3 pkt 9 nie wprowadza nakazu trwałego związania z gruntem lub wytworzenia urządzenia w wyniku prac budowlanych. Dystrybutor i agregat wraz ze zbiornikiem służy funkcjonalnie do dokonywania detalicznej sprzedaży paliw, co wynika bezpośrednio z faktu, iż urządzenia te obsługiwać mają stację paliw (których główną i w zasadzie jedyną funkcją jest detaliczna sprzedaż), a nie są przeznaczone do czynności dotyczących wyłącznie magazynowania.

W przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do całkowitego oddzielenia części budowlanych od urządzeń posadowionych na nich, albowiem jedynie jako całość spełniają swoje zadanie.

Podstawę do opodatkowania budowli należących do przedsiębiorców stanowi art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie z tym przepisem opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. A zatem w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budowlami związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej są budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy, czy też podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów o działalności gospodarczej, z wyłączeniem działalności rolniczej lub leśnej w rozumieniu tej ustawy. Należy podkreślić, że budowle te nie muszą być fizycznie zajęte na prowadzenie działalności, wystarczające jest, że posiada je przedsiębiorca. Przedmiotowa stacja jest we władaniu podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą będącego osobą prawną , będąca środkiem trwałym wprowadzonym do ewidencji środków trwałych gdzie podlega amortyzacji.

Przywołana przez Wnioskodawcę Klasyfikacja Środków Trwałych ma podłoże czysto praktyczne i wynika z faktu, iż niewielu podatników posiada odrębne ewidencje środków trwałych dla celów podatku dochodowego oraz dla celów podatku od nieruchomości.

W tym zakresie należy jednak wskazać, iż względy praktyczne nie mogą przeważać nad regulacjami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Ponieważ ustawa o podatkach i opłatach lokalnych zawiera odwołanie wyłącznie do przepisów prawa budowlanego, dlatego też, zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych oraz stanowiskiem organów podatkowych, Klasyfikacja Środków Trwałych nie może być podstawą klasyfikowania określonych obiektów jako budowli w rozumieniu wskazanej w treści ustawy. Wskazuje się bowiem, że KŚT została wydana na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439 z późn. zm.), a nie ustawy podatkowej. W obecnym stanie prawnym nie może być więc wątpliwości, że jedynie przepisy ustawa o podatkach i opłatach lokalnych. oraz przepisy prawa budowlanego stanowią podstawę do określenia zakresu obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości.

Podobne wnioski znajdują zastosowanie również w odniesieniu do innych klasyfikacji, określonych w odrębnych przepisach, m.in. Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która również została wydana na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Odnosząc się do ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie oraz pytania zadanego przez podatnika należy stwierdzić, że :

- zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) podstawę opodatkowania stacji zgazowania skroplonego gazu ziemnego LNG (w skład której wchodzą zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym: zbiorniki służące do magazynowania skroplonego metanu, parownica atmosferyczna, armatura odcinająca wraz z zabezpieczeniami, stacja redukcyjna wraz z kotłownią, nawanialnia kontaktowa, gazociągi wylotowe, stacja pomiarowa, gazociąg średniego ciśnienia, sztyca przyłączeniowa, wolno stojąca szafka redukcyjna, przy czym stacja redukcyjna, zbiorniki i parownice są posadowione na fundamentach; fundamenty pod urządzenia techniczne (zbiorniki magazynowe, parownice, stacje redukcyjne, nawanialnie czy też stację pomiarową) wykonane są z reguły z bloczków betonowych związanych zaprawą cementowo-wapienną)) stanowi jej wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego. Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych stawka podatku wynosi 2% wartości określonej zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.

Organ podatkowy zgodnie z art. 14c Ordynacji podatkowej nie przeprowadzał postępowania, w przedmiotowej sprawie ani też nie zbierał materiału dowodowego zgodnie z orzecznictwem przyjęto, że w postępowaniu w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji nie może toczyć się spór o stan faktyczny. Nie może też być prowadzone postępowanie dowodowe zmierzające do zbierania materiałów dowodowych, a następnie poddawanie ich swobodnej ocenie.(wyrok WSA w Szczecinie z dnia 6 grudnia 2007r., I SA/Sz 518/07 LEX nr 332325 oraz wyrok NSA z dnia 16 lutego 2077 r., I FSK 97/06 , LEX nr 307985).

Niniejsza interpretacja udzielona jest w oparciu o przepisy prawa podatkowego oraz przepisy ustaw z nim związanych obowiązujące na dzień złożenia zapytania w organie podatkowym i dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.

Jednocześnie informuję się, że niniejsza interpretacja po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę zostanie zamieszczona w Biuletynie Informacji Publicznej

Pouczenie

Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej- do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejszą interpretację przysługuje stronie prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X, za pośrednictwem Burmistrza Gminy i Miasta X. Skargę można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie Burmistrza Gminy i Miasta X do usunięcia naruszenia prawa. Termin do złożenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa wynosi 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o treści wydanej interpretacji.

Termin na wniesienie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wynosi 30 dni od dnia doręczenia stronie odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ takiej odpowiedzi nie udzieli, w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa.

Metadane - wyciąg z rejestru zmian

Akcja Osoba Data
Dodanie dokumentu: Paweł Przesmycki 17-06-2011 15:08
Osoba, która wytworzyła informację lub odpowiada za treść informacji: 17-06-2011
Ostatnia aktualizacja: - 17-06-2011 15:08